Í dag varð ég aumingi

Ég pantaði mat online. Þetta markaði ákveðin tímamót í lífi mínu, því ég áttaði mig á því að ég þarf aldrei framar að fara út úr húsi.

Þó þetta sé einstaklega aumingjalegt og örugglega einkum ætlað fyrir gamalt fólk sem á erfitt með gang og mikilvægt businessfólk sem hefur ekki tíma til að fara, þá hef ég sterk rök fyrir að nýta mér þessa þjónustu.

Mér finnst rosalega leiðinlegt í supermörkuðum og verð alltaf alveg brjáluð í skapinu á meðan á innkaupum stendur – með þessu móti get ég verið í herberginu mínu, hlustað á góða tónlist og jafnvel dundað mér við að versla á meðan ég á að vera að læra. Ég þarf ekki að rekast utan í fólk, ég þarf ekki að hlusta á grenjandi börn og ég þarf ekki að bíða í röð

Ég á erfitt með að rata og þessi súpermarkaður er eins og land út af fyrir sig, hann er svo stór. Ég er ekki viss um að mér sé óhætt að fara þangað ein, ég myndi aldrei rata út aftur. Ég finn heldur aldrei það sem mig vantar og ef ég er ekki með innkaupalista þá gleymi ég hvað ég ætlaði að kaupa og kem heim með fulla poka af engu – það er engin hætta á því að villast online. Ég finn líka allt sem mig vantar, því maður skrifar einfaldlega innkaupalistann inn, ýtir á enter og það er komið!

Það tekur líka 3 klst, mikla gremju, svita og verki í höndum að fara í supermarkaðinn og rogast með alla pokana til baka - það tekur í mesta lagi hálftíma að gera þetta á netinu og ég fann barasta ekki fyrir neinni gremju eða pirringi

Fyrir utan það nú að það kostar 5 pund að fara með strætó fram og til baka en það kostar bara 3.99 að fá þetta sent heim til sín

Af hverju var ég ekki löngu búin að fatta þetta?