Messutryllingur

Flest eigum við örugglega minningar frá því að sitja í kirkju við eitthvað tilefni, fá óstöðvandi flisskast og geta ekki með nokkru móti hætt að hlæja. Mamman við hliðina á manni að gefa olnbogaskot með ströngum svip og fólkið á bekknum fyrir framan farið að líta við með vanþóknunarsvip.

Þetta kom allavega fyrir mig oftar en einu sinni þegar ég var krakki og ég man alltaf hvað þetta var óþægilegt, því þó mann hafi langað að hætta að hlæja, þá bara gaaat maður það ekki.

Hélt kannski að þetta væri liðin tíð...

Síðast gerðist þetta í gær!

- sem er frekar neyðarlegt í ljósi þess að ég sat á fremsta bekk í dömulegum kjól með varalit og hafði hlutverki að gegna í messunni...