Þá er komið að því

...eftir að hafa farið aðeins afturábak í eðlilegri manndómsþróun, er ég að flytja út úr foreldrahúsum - í annað sinn.
Eftir að hafa verið meira og minna að heiman í 9 ár, flutti ég aftur heim um stundarsakir en tek nú stóra skrefið á um helgina. Ég fæ semsagt nýju íbúðina mína afhenta. það verður gaman að búa loksins í alvöru húsi með garði og útiljósi, en ekki alltaf í litlum hvítum ferningi sem heitir stúdentagarðar. ég hlakka líka til að sjá dótið mitt, sem hefur verið í kössum úti í bílskúr síðan ég fór til Englands fyrir um ári síðan.
Það rann reyndar upp fyrir mér að ég hef ekki verið dugleg í húsverkunum undanfarið ár; í englandi borðaði ég mest á kaffihúsum og þar sem ég bjó með 4 strákum fór lítið fyrir þrifum og öðru snurfusi. eftir að ég kom heim frá englandi bjó ég á hótelum, bæði sem gestur og starfsmaður en á báðum stöðum var almennum húsverkum sinnt fyrir mig. nú að því lúxus tímabili loknu, flutti ég heim til mömmu þar sem lúxusinn var vitanlega í algeru hámarki.. svo ég velti fyrir mér hvort ég er yfirhöfuð fær um að sjá um mig sjálf! - allavega verður matseðillinn sem reyndist mér alltaf svo vel á fyrri háskólaárum (drykkjarskyr og flatkökur með engu) líklega lítið spennandi..

það verður örugglega ótrúlega skrýtið að flytja í eigin íbúð í eigin fæðingarbæ. Undanfarin ár hef ég bara verið í borgarnesi í stutta stund í einu, þegar ég er í fríum eða í stuttum helgarheimsóknum. síðan ég flutti hingað í haust hefur mér líka liðið eins og ég sé bara hérna tímabundið.
ég átta mig líklega betur á raunveruleikanum þegar ég fer að venja komur mínar í héraðsbókasafnið og þarf að fara að kaupa í matinn í kaupfélaginu..